Segh maer nee

Toen de familie Muijzers in 1989 in Zoetermeer neerstreek, was dat een hele overgang vanuit het hoge Noorden (en dat was ook al wennen geweest vanuit het Zuiden). Het was een nieuwe baan voor mij, in Den Haag, die onze Westerse huizenjacht in Zoetermeer deed eindigen.

Al snel was ik actief voor de buurtvereniging, als lid van de commissie ‘Woonomgeving’. Een van de eerste onderwerpen waar ik mee te maken kreeg was de toen nog geplande komst van een vuilverbrandingsinstallatie op het industrieterrein Dwarstocht-Oost, aan de rand van onze wijk Seghwaert. Het belangrijkste bezwaar tegen de komst daarvan was de vermoede daling van de huizenprijzen, toch een paar honderd meter verderop. Ik begreep daar toen al niet veel van, maar de oprechte vrees – vooruit: angst – voor waardevermindering was voor menigeen een onbetwist axioma. De vuilverbrandersplannen werden verlegd naar Ypenburg en de huizenbezitters konden weer rustiger gaan slapen.

De tweede informatieavond, vorige week, over de komst van de moskee in Seghwaert was zeker zo heftig als de eerste.

Toen ik opnieuw de wijkwethouder miste (ik zag ‘m in elk geval niet via de internetbeelden) moest ik denken aan zijn voorganger Pieter Smit, die veel lastige bijeenkomsten met humor probeerde te relativeren met de uitroep “Zeg maar nee, dan krijg je er twee!”.

Toegegeven, die kwinkslag vond meestal in beslotenheid plaats, maar op de een of andere manier …

Frans Muijzers

Zie ook:

http://www.fransmuijzers.pvda.nl/

MoskNee

De meeste Christelijke kerken hebben een geschiedenis van intolerantie die het zonder enige aarzeling met gemak wint van die van andere belangrijke geloofsovertuigingen, zoals de Islam. Vroeger was de strijd tussen gelovigen letterlijk ‘op leven en dood’. In de 16e eeuw kon je beter ongelovig zijn dan een beetje anders. De vreemdste capriolen op dat gebied vonden plaats tussen de Christenen onderling. Mocht de nood – lees: afgunst, angst en haat – heel hoog worden, dan was de ene stroom binnen de Christelijke kerk niet te beroerd om een deal met de Moslims te sluiten om een afvallige broederstroming de nek proberen om te draaien (ook letterlijk, hoewel brandstapels favoriet waren).

Lange tijd heb ik gedacht dat intolerantie en angst nauw met elkaar verweven zijn. Door een toevallige samenloop van omstandigheden – a) er was een interessante bijeenkomst in het stadhuis, b) de live uitzending via internet werkte goed – was ik getuige van een bijzondere vorm van burgerbetrokkenheid. Toen wethouder Frank Speel vorige week op voorbeeldige wijze toelichting gaf op de overwegingen en voorwaarden rondom de mogelijke komst van een moskee op een daarvoor geschikte en beschikbare plek was in geen velden of wegen angst waarneembaar bij de aanwezige burgers, afgezien van vrees voor waardedaling van huizen. Intolerantie bleek sterke, eigen maatschappelijke wortels te hebben: geen samenkomsten van Moslims gewenst in de nabijheid van huizen en kinderen.

Zoetermeer … ZoeterNee?

Frans Muijzers