Geen draagkracht in Zoetermeer voor bouw nieuwe gebedsruimte

MoskNee

De meeste Christelijke kerken hebben een geschiedenis van intolerantie die het zonder enige aarzeling met gemak wint van die van andere belangrijke geloofsovertuigingen, zoals de Islam. Vroeger was de strijd tussen gelovigen letterlijk ‘op leven en dood’. In de 16e eeuw kon je beter ongelovig zijn dan een beetje anders. De vreemdste capriolen op dat gebied vonden plaats tussen de Christenen onderling. Mocht de nood – lees: afgunst, angst en haat – heel hoog worden, dan was de ene stroom binnen de Christelijke kerk niet te beroerd om een deal met de Moslims te sluiten om een afvallige broederstroming de nek proberen om te draaien (ook letterlijk, hoewel brandstapels favoriet waren).

Lange tijd heb ik gedacht dat intolerantie en angst nauw met elkaar verweven zijn. Door een toevallige samenloop van omstandigheden – a) er was een interessante bijeenkomst in het stadhuis, b) de live uitzending via internet werkte goed – was ik getuige van een bijzondere vorm van burgerbetrokkenheid. Toen wethouder Frank Speel vorige week op voorbeeldige wijze toelichting gaf op de overwegingen en voorwaarden rondom de mogelijke komst van een moskee op een daarvoor geschikte en beschikbare plek was in geen velden of wegen angst waarneembaar bij de aanwezige burgers, afgezien van vrees voor waardedaling van huizen. Intolerantie bleek sterke, eigen maatschappelijke wortels te hebben: geen samenkomsten van Moslims gewenst in de nabijheid van huizen en kinderen.

Zoetermeer … ZoeterNee?

Frans Muijzers