Momenteel is er een zorgwekkend aantal niet-gediplomeerde psychotherapeuten aan de slag. Ze denken dat ze goed werk verrichten omdat ze 'jarenlange' ervaring hebben. Maar psychotherapie is een kwetsbaar gegeven. Je werkt met kwetsbare mensen, die vaak naar je toekomen met nog heel weinig moed en hoop. Je moet je goed bewust zijn met welke kwetsbaarheden je te maken krijgt en hoe je er exact mee omgaat. Als ik de reacties hier lees valt het me op dat het merendeel het heeft over zijn/haar 'opleidingen', wat het hen 'gekost' heeft. Maar een maatschappelijk assistent of zelfs journalist (ben ik ook al tegengekomen) is niet opgeleid om met psychiatrische patiënten te werken, laat staan om ze te behandelen. In de psychotherapie gaat het niet enkel om therapietechnieken en wordt er niet alleen ondersteunend, motiverend en zelfs niet coachend gewerkt. Het gaat om een ingewikkeld proces, waarbij je echt goed moet weten wat je doet en zegt. Want er zijn inderdaad opleidingen die geen strenge selectie maken en waar Jan met de pet op zich op het einde van de weg ook therapeut mag noemen (omdat de titel niet beschermd wordt). Maar welk signaal geven we dan aan de patiënten? Psychiaters hebben er een 7 jarige geneeskunde opleiding en 5 jarige specialisatie in de psychiatrie op zitten. Psychologen hebben een 5-jarige, zware opleiding achter de rug. Ze scholen zich hierna 4 jaar lang bij in een universitaire therapieopleiding. Hoe kan je dit gelijkstellen met een bachelor en een cursus psychotherapie waar je gesprekstechnieken etc. leert? Ik vind dat er moet gekeken worden uit het belang van de patiënt. Zelfs als bachelors worden toegelaten (en hier ben ik geen voorstander van), zou de basisopleiding in de titel VERPLICHT vermeld moeten worden, zodat patiënten weten met wie ze te doen hebben. Een psychiater-psychotherapeut of psycholoog-psyhotherapeut heeft andere bekwaamheden en spreekt ook een ander doelgroep aan dan een maatschappelijk assistent-psychotherapeut of verpleegkundige-psychotherapeut.

#82: Begaan met de patiënt - Niet mee eens 

 Ik sluit mij deels aan bij uw standpunten. Ik heb er persoonlijk geen enkele moeite mee om mijn basisdiploma, bachelor maatschappelijk werk, te vermelden en te benoemen. Ik doe dit zeer consequent. Ik ben er mij terdege van bewust dat psychiatrische behandeling en diagnostiek niet tot mijn terrein behoren Wél om een inschatting te maken en gepast door te verwijzen of samen te werken. In mijn werk als bachelor-systeempsychotherapeut is de toestemming van de cliënt, om samen te mogen werken met de huisarts en/of psychiater of psycholoog een voorwaarde om een psychotherapeutisch proces op te starten. Naast minstens één degelijke psychotherapeutische 4 jarige opleiding zijn samenwerking, onderlinge afstemming,bijscholing, intervisie en supervisie volgens mij een absolute voorwaarde voor àlle disciplines ongeacht hun basisdiploma, om een kwaliteitsvolle hulpverlening te garanderen. Het uitsluiten van niet-psycholgen/psychiaters is voor mij dan ook geen garantie op een kwaliteitsvollere hulpverlening, heb ik tot mijn grote spijt ook moeten ervaren. 'Weten wat je doet en wat je zegt', komt niet enkel en automatisch voort uit een academische scholing...

Vanuit een jarenlange, wat u benoemt als 'ervaring', in een erkend Centrum Geestelijke Gezondheidszorg heb ik de kans gekregen om langdurig samen te werken met psychotherapeuten met een verschillende basisopleiding (artsen, psychologen,maatschappelijk werkers, psychiatrisch verpleegkundigen ) Deze 'ervaring' leert me dat de verschillende disciplines en kaders zeer aanvullend en verrijkend kunnen samenwerken. Op deze manier werk ik zeer fijn samen met verschillende huisartsen, psychologen , psychiaters en andere psychotherapeuten.

Nu ik er sinds enkele jaren voor gekozen heb om mijn beroep als zelfstandige verder te zetten, kies ik ook bewust voor een groepspraktijk, waarin er ook aan voorgenoemde samenwerkingsvoorwaarden voldaan wordt. Ik neem mijn job ernstig en kies ook voor continue bijscholing, overleg en intervisie.

Ik ben absoluut geen 'alleenstaand geval', ik ken tientallen collega's in dezelfde situatie.  Mensen die hun job ernstig nemen, verantwoordelijk zijn en een gepast antwoord  bieden op de vraag van de cliënt. Hetzij door zelf te ondersteunen en te begeleiden, hetzij door de vraag te verkennen en gepast door te verwijzen. Het uitsluiten van deze collega's zou volgens mij dan ook een absolute verarming zijn van het hulpverleningsaanbod en geen enkele garantie voor meer kwaliteit.

Laat dit a.u.b geen concurrentieslag worden tussen de verschillende disciplines. Hiermee kunnen we de cliënt/patiënt enkel benadelen. Ik pleit voor kwaliteit , transparantie en afbakening, maar niet met oogkleppen.

#82: Begaan met de patiënt - Niet mee eens 

 idd er is kaf onder het koren, en dat moet verholpen worden. De huidige overheid moet leren het kaf van het koren te scheiden ipv toepassing van liniaire maatregelen, die de braven doen boeten voor de stouten. Met de huidige regering in het zadel ondergaan we dag in dag uit zulke tunnelvisiemaatregelen om uitsluitend budgettaire redenen. Hoedanook, de klinisch psychologen en psychiaters zullen niet kunnen helpen wat psychotherapeutische hulpverlening betreft, gewoon omdat ze overboekt zijn ... Eerste afspraak voor max 30 min consult kan je krijgen binnen 3 maanden of zo ? Hetzelfde probleem doet zich voor bij tandartsen, en huisartsen zitten ook al op hun tandvlees (er is zelfs sinds kort een gespecialiseerde hulpverlening voor huisartsen die zelf kampen met burn-out). Maw we hebben professionele psychotherapeuten met een breed scala aan opleiding en relevante ervaring broodnodig om de hoge nood aan psychische hulpverlening in te vullen. 

#82: Begaan met de patiënt - Niet mee eens 

 Ik sluit me volledig aan bij het antwoord van Kristine Vandenberghe.  Beter zou ik het niet kunnen verwoorden.

#82: Begaan met de patiënt - Niet mee eens 

Sluit me ten stelligste aan bij uw mening dat kwaliteitsvolle therapetische scholing een vereiste is voor psychotherapeutisch handelen ongeacht de vooropleiding. Dat dit beperkt zou moeten worden tot enkele beroepsgroepen lijkt me een inbreuk te doen op de praktijk van vandaag en zwart/wit denken zonder nuances dienen we toch te vermijden, niet?  Context in het vizier meenemen, stilstaan bij alle betrokkenen partijen, dialoog, .... zorgen voor een breed gedeeld kader kunnen de kwaliteit alleen maar ten goede komen.