De tendens op onze universiteiten het Nederlands meer en meer te vervangen door het Engels, is het zoveelste bewijs dat onze bestuurders en politici een diepe minachting tentoonspreiden voor hun eigen taal en cultuur en geen enkel benul hebben dat een land zijn identiteit juist onleent aan zijn gemeenschappelijke taal, cultuur en geschiedenis. Dankzij onze taal en ons gedeelde verleden is het mogelijk met elkaar `samen te leven' in de betere betekenis van het woord. Zonder de verbindende krachten van taal en geschiedenis valt een land uiteen in een verzameling losse individuen die elkaar nauwelijks `verstaan', omdat de nuances van de in de loop van vele eeuwen gegroeide taal en cultuur hen onbekend zijn. Het in het openbaar maken van een ironische opmerking is vandaag de dag al een riskante onderneming: heel veel `medelanders' begrijpen niet wat je zegt, de porte ontgaat hen volledig. Een land dat zijn taal en geschiedenis zo verwaarloost verwordt tot een conglomeraat van naast elkaar levende subgroepen die met elkaar alleen nog kunnen communiceren in een brabbeltaaltje omdat niemand meer zijn moedertaal volledig beheerst, en die na verloop van tijd, mede door deze gebrekkige communicatie, onvermijdelijk tegenover elkaar komen te staan. En dan kan de eerste de beste volksmenner de lont in het kruitvat steken. Daarom zal het in vergetelheid doen geraken van onze taal en geschiedenis leiden tot een land vol zombies voor wie de waan van de dag maatgevend zal zijn voor hun meningvorming en handelen. Te vrezen valt dat dan de kalasjnikov uiteindelijk het laatste woord zal krijgen.

#41: -  

 

De aanstichter van de verloedering van het onderwijs aan de Nederlandse universiteiten is Jo Ritzen,  oud-minister van onderwijs  en voormalig  bestuurder  van de Universiteit  van  Maastricht, pardon Maastricht University,  waar  hij  een lange tijd als een  soort zonnekoning de scepter zwaaide.   Aan de Universiteit van Maastricht  heeft Ritzen destijds als collegevoorzitter verordineerd dat bestuursvergaderingen in het Engels  moeten  plaatsvinden. Het moet een lachwekkende situatie zijn  geweest dit  bestuur - louter  bestaande uit Nederlanders-  Engels op zijn koeterwaals te horen spreken tijdens hun vergaderingen. De werkelijkheid is vaak vreemder dan fictie zoals  beschreven in de   roman "De laatste roker" van Willem Frederik Hermans. Van harte aanbevolen literatuur voor onze bestuurders en politici.