Wij willen onze bruine zetels terug @OdiseeAalst

Iemand missen is een vresleijk gevoel. De pijn die je dan voelt is onbeschrijfelijk. Elke keer weer komen de herinneringen naar boven die je hart beetje bij beetje doet breken. 

Iemand missen is al een vreselijk gevoel op zich, maar wanneer we het hebben over onze bruine zeteles, heb ik geen woorden meer. 

Onze zetels werden vervangen door witte  na-apers die hun plaats proberen in te nemen. Elke keer weer, wanneer we ons zetten op die kille koude witte blokken, schieten er ons herinneringen te binnen. 

Missen jullie ze ook niet ? Onze goede oude bruine zetels. Ook gekend op swarm als "Zetels in de KaHo". Nu gekend als "de teleurstelling van Odisee". Telkens als we ons erin positioneren, zakken we met al ons lichaam zalig in de zetel.  Het leek alsof we zweefden op een wolkje.                     Verschillende geheimen, roddels en verhalen werden er daar gedeeld. Omarmingen, vluchtig kussen, ondeugende blikken, dutjes, examenstress, pijn, verdriet, hoop, geluk, gelach, liefde... onze zetels hebben alles meegemaakt.

Zeg nu eens zelf, zo een essentieel monument op onze school willen we toch wel terug ?