Museumpark Orientalis moet blijven

Mijn grootouders woonden in Arnhem en kwamen al in de Heilige Land stichting. Mijn ouders bezochten het vanuit Utrecht en later Bunnik. Wij gingen dan mee en speelden tussen de huisjes en waanden ons in een andere tijd. Ik kwam er met mijn kinderen en vertelde over wat ze nergens meer leerde en wat ik vond dat ze moesten weten over de bijbel, en mijn kinderen komen er nog steeds met hun kleine kinderen. Die vertellen niet meer over de bijbel, maar over die andere mevrouw met die hoofddoek die daar ook loopt. Vijf generaties en zo mooi, steeds anders. Het verhaal van mijn grootouders verdween toen zij er niet meer waren om er naar te luisteren, maar steeds kwamen er nieuwe verhalen. Verhalen over wat ons verbindt, wat belangrijker is dan wijzelf, waar we mee moeten rekenen. Jammer dat mijn kleinkinderen er straks niet meer heen kunnen om die verhalen door te vertellen. Hopelijk vinden zij in de lawaaierige pretparken iets wat helpt bij het beantwoorden van vragen. Vragen over waarom we hier zijn. Want dat is cultuur: het leven leven, met volle teugen en zoeken waarom. Het antwoord kent niemand, maar de zoektocht is belangrijk. Jammer dat mijn klienkinderen moeten zoeken op plekken lawaai omdat de stilte niet meer wordt gehoord.....