POLITIEAGENT TOT MAX 62 JAAR

We zijn, om het maar eens grof te zeggen, weer eens flink in het pak genaaid door onze fijne werkgever. Van een pensioen voor je 60e in één klap naar 67 jaar en meer. Niet 2 jaar langer doorwerken zoals de meeste anderen, maar ten minste 7 tot 9 jaar. Een mooi dankjewel van onze fijne baas voor onze inzet.

Maar.... dat hebben we ook zelf laten gebeuren. Al in 2002 (zoals ik vele jaren later pas merkte) is de beslissing al genomen dat we (veel) langer door moesten werken. Niemand van ons of van de bonden die destijds reageerde.... De bonden hebben daar een forse steek laten vallen en hebben zich net zo hard met een kluitje in het riet laten sturen als wij. Ik begrijp ook best waarom veel collega's het om die reden nu helemaal hebben gehad met de bonden. Probleem is alleen: wie gaat ons vertegenwoordigen bij een spijkerharde werkgever, gewend aan het verkopen van knollen voor citroenen, die bovendien z'n eigen afspraken niet nakomt? Zonder de vertegenwoordiging van goede en ervaren onderhandelaren/de bond(en) zijn we nog meer een makkelijke speelbal in de handen van diezelfde werkgever, vooral omdat we onderling zo sterk verdeeld zijn en zo veel verschillende meningen hebben. Dat maakt het voor onze fijne werkgever alleen maar makkelijker om ons nog verder uit te benen. 

Maar... het gevolg van het hele pakket is dat veel politiemensen steeds minder gemotiveerd raken voor hun baan. Nog een gevolg is dat onze werkgever oudere dienders de straat op stuurt waarvan velen fysieke beperkingen hebben. Dat kan ook niet anders, want onze werkgever heeft door een niet bestaande leeftijdsplanning zichzelf in een lastig parket gemanoeuvreerd. Er is geen jonge aanwas die ons werk kan overnemen en onze werkgever wil zichzelf ook zo lang mogelijk de kosten besparen van het aannemen en opleiden van voldoende nieuwe politiemensen. En als ze dan al nieuwe dienders aannemen, dan vooral (lagere aantallen vanwege de kosten) hoger opgeleiden, die écht niet het werk op straat gaan doen. Dat de politieman/vrouw op straat (ook de jongeren...) daar rechtstreeks de gevolgen van draagt, dat is niet het probleem van onze politici. Die leveren hooguit - en achteraf - kritiek op wat ze zelf hebben veroorzaakt.

Voor de jongere collega's geldt dan dat er een regeling komt waarbij ze er heel misschien op eigen kosten iets eerder uit kunnen. De vraag is dan wel hoe lang die regeling gaat bestaan en hoe goed die regeling inhoudelijk is. Kijk maar hoe allerlei voorgaande regelingen elkaar steeds sneller opvolgden en steeds sneller weer werden weggepoetst. En elke nieuwe regeling was voor ons weer slechter dan de voorgaande. In dit geval levert de jongere collega eerst alle bestaande aanspraken (RPU, ouwelullendagen enz.) in om dan hopelijk op enig moment iets terug te kunnen krijgen. Dan vergeten we nog even dat het pensioen ook al flink onder vuur ligt, wat de ABP betreft niet in het minst door het graaigedrag van onze fijne werkgever via die "uitnames" (ten bedrage van ettelijke miljarden zelfs..) uit de pensioenpot.

Kortom: de petitie is een prima initiatief dat ik volledig onderschrijf. Aan de andere kant: is het eigenlijk niet erg braaf allemaal? Wordt het geen tijd dat we met z'n allen meer gaan doen dan alleen een petitie indienen?