De toekomst van psychotherapie in België

Ikzelf heb totaal geen pedagogische , of psychologische opleiding genoten.  Zelf heb ik master TEW gestudeerd lang geleden. Onlangs heb ik een burn out gedaan. Heb verschillende invalshoeken "genoten" in de medische sector: psychiater, psychologen, huisdokter, psychotherapie.

Bij de psychotherapeutische benadering voelde ik mij echt begrepen, werd ik niet als een "ziekte" aanschouwd. Zelf heb ik deelgenomen aan verschillende (vooral) gestallt- gebaseerde persoonlijke groei trainingen (in groep), om naast 1 op 1 gesprekken er bovenop te geraken.

Ik kan als leek ,niet genoeg benadrukken, dat ervaring, de relatie, de diepgaande authentieke gesprekken; de openheid, de creativiteit  die ik ervaarde bij de psycho therapeuten enorm verschilden van  de 'loutere' universitaire opleidingen, benadering door de "dokters/psychiaters" ( waarmee ik geen afbreuk wil doen!). Natuurlijk kan je niet veralgemenen!, maar zelfreflectie is een essentieel onderdeel, en in mijn ervaring werd ik beoordeeld/gecategoriseerd (geen aangenaam gevoel) bij deze laatste groep. Aanschouwd als een groep van symptomen; een pilleke er tegenaan smijten: letterlijk : praten doet u maar bij uw psychotherapeute....

Maar dien je zelf niet diep te gaan, zelfonderzoek te doen, vooraleer je uberhaupt iemand anders kan helpen? Dien je daarnaast niet de tijd te nemen om je client te leren kennen, vooraleer je ze "typeert"? Kan het zijn dat de client zelf, misschien beter geplaatst is om de aangeboden hulpmiddelen te personaliseren; ipv van voorgekauwd?

In mijn ervaring ontbreekt dit in de universitaire opleidingen; en zijn dit net de eigenschappen of ervaringen die een ander medemens kunnen helpen.

Psychotherapie wordt enorm onderschat, ZOlang natuurlijk deze ondersteund is door een erkende psychotherapie opleiding.