Veel landen in de regio bieden onvoldoende bescherming aan vluchtelingen; óf omdat ze zelf in de regionale oorlog verwikkeld zijn geraakt, óf omdat ze het niet zo nauw nemen met de risico’s die gepaard gaan met de uitzetting van vluchtelingen, óf omdat ze zwaar overbelast zijn door de grote toestroom van vluchtelingen. In Syrië verblijven 1,2 miljoen Irakese vluchtelingen. Daarnaast verblijven er 750.000 vluchtelingen in Jordanië, 100.000 in Egypte, 54.000 in Iran, 40.000 in Libanon, 10.000 in Turkije en ongeveer 200.000 in andere landen rond de Perzische Golf. 

Naast een tekort aan geld voor opvang in de regio is er volgens Amnesty International nog een ander probleem, namelijk dat rijke landen, waaronder Nederland, uitgeprocedeerde asielzoekers terugsturen, terwijl de veiligheidssituatie ter plaatse dat nog niet altijd toelaat. 

Turkije heeft het Vluchtelingenverdrag ondertekend maar niet het bij dit Verdrag behorende Protocol uit 1967. Dit betekent dat Turkije het Vluchtelingenverdrag niet van toepassing acht op vluchtelingen die niet uit Europa komen. Asielzoekers uit andere delen van de wereld krijgen geen toestemming om zich in Turkije te vestigen maar moeten zich melden bij de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR om hervestiging in een derde land te vragen. Turkije vreest aanzuigende werking en wil geen springplank zijn voor hervestiging naar het westen. Het grensgebied met Irak wordt daarom streng bewaakt, soms wordt er door de Turkse grensautoriteiten met dodelijke afloop geschoten op personen die de grens met Turkije illegaal overschrijden.

Op 23 april 2008 stuurde de Turkse politie een groep van 18 Iraniërs en Syriërs op dezelfde manier het water in. Ditmaal stond het rivierwater hoog en was de stroming sterk. Vier mensen verdronken in hun poging naar de overkant te zwemmen.