Geen Engels, maar Nederlands bij Geesteswetenschappen

Al ben ik zelf anglist met grote bewondering voor de fraaie Engelse taal, ik heb toch dikwijls ervaren dat ik me in die taal echt niet zo genuanceerd kan uitdrukken als in het Nederlands. En op universiteiten is in veel vakken juist de nuance van groot belang. Los daarvan treedt tussen spreker en luisteraar veel inhoudelijk verlies op als beiden geen moedertaalsprekers zijn. Als ik het goed heb onthouden komt in zo'n situatie liefst 30% van de inhoud niet in de hoofden van de studenten terecht. Niet erg efficiënt onderwijs dus.
Bij veel sprekers draait het verplichte Engels immers uit op 'krukkig Engels', met een zwaar Nederlands accent. En dat terwijl het Engels zo prachtig kan klinken. Voor alle duidelijkheid: ook mijn eigen uitspraak is jammer genoeg verre van volmaakt! Een voordracht in het Engels houden betekent een mentale inspanning leveren op twee fronten in plaats van één. Niet alleen moet je als spreker in de gaten houden dat je verhaal inhoudelijk voor 100% in orde is, je hersens moeten daarnaast voortdurend actief zoeken naar het correcte Engelse idioom, de geëigende grammaticale constructies, de vereiste uitspraak enz. Ik herinner me dat op wetenschappelijke congressen het Engels van bv Italianen, Spanjaarden en Fransen meestal zeer moeilijk te volgen was, onder meer vanwege de afwijkende manier waarop ze hun klemtonen legden. Het gevolg was dat menigeen niet meer naar hun voordrachten kwam. Want net als je met enige moeite een half Frans/half Engels klinkende zin had verwerkt en begrepen was de spreker alweer drie zinnen verder. Dat was niet bij te houden.
Nu zal zo'n 'afhaak-effect' zich in de Nederlandse collegebanken niet altijd en overal voordoen. Maar het blijft een gegeven dat de uitdrukkingsvaardigheid in verplicht Engels dikwijls ver achterblijft bij die in het 'eigen' Nederlands; verlies van inhoud en begrip is dan ook bijna onvermijdelijk.