STOP project Buytenland nu!

#1310: -

Beste Jan,

Zo vanachter mijn typemachine richt ik mij tot jouw als (toekomstig) broeder in het schrijversvak.

Wat een bevrijdende ervaring is het toch om je gedachten toe te vertrouwen aan het papier, de emoties voelbaar te laten worden in het geschrevene en uiteindelijk ook anderen hiervan mee te laten genieten.

Weliswaar nu nog via ‘de social media’ maar straks ook zeker via mijn nog te schrijven boeken, maar hier later meer over.

Wat fijn is het om te weten dat ook jij gehoor hebt gegeven aan de woorden van onze minister president (zoals je weet, mijn persoonlijke vriend Mark) Rutte, van afgelopen zaterdag toen heel Nederland stilstond bij 200 jaar koninkrijk!

Mark belde mij vrijdag op of ik zijn toespraak nog wilde nalezen. Ik heb nog het eea toegevoegd over de maatschappij die meer vanuit de gewone burgers initiatieven moet ontplooien om zo ook de stem van het volk te laten gelden. Ik had ze er voor de zekerheid maar aan toegevoegd om Mark de eer te geven..

Als een echte vrijheidsstrijder voelde ik mij gesteund bij het lezen van jouw reactie, dit kon niet anders of jij was dus geraakt door de woorden van Mark en het initiatief van twee boerendochters, en nu, wanneer ik in het nachtelijk uur onderweg ben om folders te verspreiden voor het behoud van onze polders, bezorgt mij dit weer een schier onoverwinnelijk en onverzettelijk gevoel!.

Het is dus niet alleen een literaire bevrijding voor mij, zo’n mogelijkheid, om opmerkingen toe te voegen aan deze petitie, die mij in de afgelopen periode overvielen,  maar ook het gevoel dat een man moet strijden voor datgene wat ‘afkomst’ betekend. Een begrip welke jij ook zo bijzonder treffend verwoord in jouw boek ‘Mijn kleine waanzin’.

Wanneer ik al dromend nadenk tijdens dit folderen over mijn stukje Holland, waar eens de koeien graasden op de Buitendijk, het hooi en de klavers op de ruiters stonden te drogen in de zoete polderwind. Wij als kleine jongens slootje sprongen van insteek naar insteek….en van spanning de inschatting veel te laat in zagen, of pijpenkopjes zochten op het geploegde land, wij visten in ‘de Kil’, wij stoer een hap namen van een suikerbiet om met grootspraak ons wezenlijk verbonden te voelen met die mensen die in de hongerwinter dit moesten doen om in leven te blijven, wij plannen smeedden bij het kampvuur om via de grienden de eendekooi van Arie Klapwijk te bereiken, zijn honden ontwijkend! Wij op onze ruggen overdag van de zon en wolken genoten, kauwend op een grassprietje, en ’s nachts van de sterren en Gods allesomvattend heelal!

Wij piketten verplaatsten als daad van verzet bij de uitbreiding van de golfbaan, immers, het was land van onze voorouders geweest! Wij op onze tocht door de polder opgravingen deden bij ’t Wiel, huisraad wat tgv van de watersnood daar was terechtgekomen in onze beleving uit de grond tevoorschijn toverden en ontzag voor deze gebeurtenis kregen. Wij ’s winters de ijzers onderbonden om onze eigen ‘Elfsteden-poldertocht’ te maken om tegen de avond bij oma aan de keukentafel met een grote mok anijsmelk moe en met gloeiende wangen de vergelijking te maken met die barre tocht van ‘63…

Tja, toen was geluk nog heel gewoon… en nu rest alleen de herinnering?….of toch niet?

Nee, een schrijver is ontwaakt in mij! Ik mag de wereld mijn woord laten lezen, mijn droom wordt werkelijkheid. Flarden van onderwerpen en teksten schieten mij nu al te binnen. Mijn geest is bevrijd van enige schroom, vergelijkbaar als mijn jeugdherinneringen toen ik , onaantoonbaar, door mijn vader ’s avonds in de kofferbak van de auto naar huis ben vervoerd om dat ik van top tot teen onder de bagger zat van mijn omzwervingen die dag door de polder!

Ik voel mij zelfs zo vrij dat titels van mijn toekomstige boeken mij als een wegrennende haas, een kwakende eend, die loeiende stier in de wei van Veldhuizen of die biddende valk boven het korenveld te binnen schieten.

En daarom schrijf ik je, om te vernemen van jouw of mijn titels welke ik in gedachten reeds heb verzonnen, wel aan zullen slaan bij het grote publiek?

Mijn eerste boek zou ik als titel mee willen geven: ‘Provincie’ een boek wat zal gaan over hoe de laatste boer verdween uit Zuid Holland en de 7 magere eeuwen aanbraken!

Of: ‘De zee van vroeger’ de vergelijking beschrijvend van de hevige najaarstormen die ons nu treffen en het verzwakte onderhoud en het doorsteken van onze dijken in de afgelopen decennia, afgewisseld met verhalen over de enorme inzet die burgers en militairen toonden bij het aanbrengen van zandzakken op de Buitendijk op en na 1 februari 1953.

Of: ‘De regenvogel’ hierin stel ik mij zo voor dat ik de gedachtewereld beschrijf van een schizofrene milieuactivist met waanideeën die vanuit Maasoord wandelingen door de polders van Rhoon maakt.

Of, een boek met de titel: ‘Spiegels’ het verhaal waarin een normaal product explodeert tot meest waardevolle belegging van een tegen zichzelf kerende maatschappij.

Of: ‘De blinde passagiers’ over inwoners van Rhoon die niet de petitie tekenden.

Of: ‘De droevige kampioen’ wat het moment beschrijft wanneer een plannemaker van de provincie zijn honger lijdend kleinkind verteld van zijn teleurstellende daden.

Of: ‘Waarom 15 boeren niet knielden voor de provincie’  De persoonlijke beschrijvingen van nuchtere en verstandige zienswijzes van boeren en ondernemers die leven in en met Gods wondere, voelbare, natuur.

Of: ‘De wil en de weg’ wat beschrijft hoe 2 geweldige boerendochters na jarenlange strijd een ommekeer brachten in een lafhartig proces.

Of: ‘In het huis van de boer’ korte verhalen en belevenissen over voorvallen tijdens een dag werken op het land die ’s avonds aan de keukentafel in de eeuwenoude boerderij worden verteld.

Of: een boek waar ik erg naar uit kijk om die al te gaan schrijven met de titel: ‘Rhoonse zielen’ over een gemeenteraad die uiteindelijk toch koers kiest door de vastberadenheid  van de boeren en ondernemers uit de polders van Rhoon.

Of: ‘Van Herk, de groenteler van mijn vader’ een boek wat verteld over een geslacht landbouwers van noest formaat, onverzettelijke uitspraken stellingnames en met hart voor hun gewassen en producten. Mensen die opklommen tot voedseladviseurs van de moderne wereld’

En tot slot, want dan ben ik onderhand wel 80 als ik al die boeken heb geschreven, een boek wat ik de titel mee zal geven: ‘De vergelding’ een boek die tot in detail beschrijft hoe 2 boerenzoons door middel van gewapend verzet de top van de provinciale plannenmakers en miliegroeperingen liquideert en zo de polders redden van de ondergang!

Welnu Jan, ik begrijp dat je even wat tijd nodig zal hebben om zo mijn denkbeelden te kunnen volgen. Doe geen overhaaste uitspraken ik verneem graag jouw mening op de voor jouw zo welbekende manier van onuitwisbare en doorspiedende commentaren.

Met hoogachtende groet,

Je literaire vriend (in spé!)