Ben een verstoten moeder van een zoon die inmiddels 17 jaar is. 2.5 Jaar geleden dacht ik dat hij aan het puberen was, wat me opviel was dat hij wel volwassen praat had, hij sprak over volwassen zaken, het was net of ik de woorden van zijn vader hoorde. Ik had toen nog niets gelezen over ouderverstoting, maar snap nu wat er aan de hand was. Ineens was hij weg en bleef weg. Mijn ex heeft mij 9 jaar geleden gezegd kapot te zullen maken en beloofd woord te zullen houden. Hij vergeet echter dat hij onze gezamenlijke zoon ook beschadigd. Helaas zijn haat voor mij is groter dan de liefde voor onze zoon.

Weten dat je kind in de buurt rondfietst, maar jou uitkotst, dat doet heel zeer. Weten dat hij ziek wordt omdat hij jou gezien heeft, doet ook zeer. Niet weten of je hem ooit nog zult spreken, nog een kroel kunt geven, niet weten wat er nu echt in hem omgaat doet pijn. De oordelen van omstanders (lees hier schoolmaatschappelijk werk en school) die denken dat jij wel een hele slechte moeder zult zijn omdat jouw zoon jou niet meer wilt zien, maakt je verdriet nog groter. Deze omstanders kijken weg omdat ze niet willen inzien dat er ouders zijn die niet het beste met hun kind voor hebben.  

#22: x -  

 Ik ben een verstoten  moeder!

En ik heb na jaren van verdriet en schaamte de hoop op gegeven want vechten tegen een narcistische (ex) man met borderline kun je niet je leven lang vol houden. Ben met hem ooit getrouwd omdat ik een moeder met zwaar narcistische trekken wilde ontvluchten. Leef om die reden een terug getrokken leven.