Petitie tegen wetsvoorstel 'verwarde personen' Edith Schippers

Nee, niemand moet op basis van willekeur worden opgenomen. Nee, niemand moet zonder zelfs het stellen van een adequate diagnose, medicijnen toegediend krijgen. Nee, niemand moet, als dit ook maar enigszins te voorkomen is, tegen of buiten zijn wil, worden opgenomen.

En nee, niemand moet met o.a. nazi's vergeleken worden zonder dat daar een gedegen aanleiding voor is. Die is er in dit geval niet. Respect moet van twee kanten komen. Met een constructieve reactie bereik je meer.

Kennelijk is er een probleem: op het moment dat een crisissituatie te verwachten is, kan er nog niet ingegrepen worden. Althans, niet met gedwongen opname e/o behandeling. Het wetsvoorstel dat er ligt, biedt daarvoor geen oplossing, maar voegt er een probleem aan toe: mensen die psychisch lijden, worden geconfronteerd met de traumatiserende ervaring van gedwongen opname, of dit nu vanuit crisisinterventie of pre-crisis time out is. Dat is een ernstig probleem, en er moet iets tegen gedaan worden!

Maar zoals niemand beter is geworden van gedwongen crisisinterventie, heeft niemand ooit het roer omgegooid omdat er 'nazi, nazi!' tegen hem geroepen werd. Ongeacht of de gdwongen interventie nodig was, ongeacht of het roepen van de veroordeling gerechtvaardigd was. Daar moeten we echt mee stoppen, als we sowieso iets willen bereiken, want zoals het er nu uitziet, wordt deze petitie en het commentaar gewoon van tafel geveegd als zijnde niet relevant en niet op feiten gebaseerd.

Laten we duidelijk maken waaróm het wetsvoorstel niet deugt en verworpen dient te worden, én een tegenvoorstel doen, benoemen wat dan wél.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat mevrouw Schippers niet weet hoe de psychiatrie er vanbinnen uitziet. Scheve machtsverhoudingen die meer schade doen dan goed, hoge werkdruk voor de verzorgers en behandelaars, waardoor die niet benaderbaar zijn voor het zo broodnodige normale menselijke contact, diagnoses die worden gehanteerd om alle gedrag en emoties weg te verklaren, medicijnen die je afstompen en de vechtlust die je nodig hebt om je problemen aan te pakken, onderdrukken, ... Dit alles is herstelondermijnend, maar komt op grote schaal voor. En dan is er de financiele drempel om zelf tijdig om hulp te vragen. Kun je met je uitkering en de eigen bijdragen die je moet betalen voor dagbesteding e.d. net rondkomen, dan zit je niet te wachten op een rekening van de PAAZ, als je daar gezien zojuist omschreven omstandigheden, al zou willen zijn.

Mijn tegenvoorstel zou zijn: de financiele drempel voor ggz volledig opheffen (geen verplicht eigen risico voor ggz, geen eigen bijdrage voor therapie of medicatie, ggz volledig in basisverzekering, zodat je geen dure aanvullende verzekering erbij moet afsluiten) En investeren in een gezonde, herstelondersteunende ggz, met gelijkwaardigheid en het helpen hervinden van de eigen kracht als uitgangspunt. Tenslotte: als een crisis te verwachten is, en dit kan redelijkerwijs ondersteund worden met toetsbare argumenten, die persoon niet gedwongen opnemen/observeren/behandelen/medicatie toedienen, maar naast diegene gaan staan (fig) en samen naar oplossingen kijken, hulp in de vorm van een vrijwillige time out aanbieden. Hiervoor bedden vrijmaken, medewerkers opleiden en ondersteunen, waar nodig gefaseerd medewerkers werven e/o toeleiden om specifiek dit werk te doen.

Het moet anders, crisisinterventie komt vaak te laat. Maar de factor dwang eerder toepasbaar maken, is niet de oplossing. Tijdige, adequate, en herstelondersteunende hulp toegankelijk en beschikbaar maken, wél.