Zeg nee tegen azc Brunssum

Could we start again please?

Vandaag, tijdens mijn ochtendwandeling mijmerde ik over hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Bommen op Libië, bommen op Syrië, bommen op Irak. En als slagroom op de taart, politieagenten in de hoofdstad van Afghanistan… Alles om de westerse normen en waarden in die landen aan de man te brengen. Terrorisme moest gestopt worden.

En na al onze pogingen om vrede te stichten in die landen, vluchten mensen voor onze vredesbommen, vluchten mensen voor een of andere rebellenbeweging, vluchten mensen voor IS of een ander product van de westerse vredesvoedingsbodem die we geplant hebben in die streken.

En daar zit je dan met de puinzooi. En een aanval op Parijs. Ik voelde me een beetje verdrietig worden. Want zonder te kijken hoe het allemaal zover heeft kunnen komen roept men nu om nog meer oorlog tegen terrorisme, nog meer bommen, nog meer geweld. Want dat zal ze leren. Jaja.

Intussen zetten we nog grotere oogkleppen op, gooien we hekken met prikkeldraad om onze grenzen en laten we toe dat er duizenden vluchtelingen verzuipen die vluchten voor het geweld waar wij ooit mee begonnen zijn. En nog steeds mee bezig zijn. En toen dacht ik: ‘Jezus!, kunnen we alsjeblieft weer opnieuw beginnen?’