Zeg nee tegen azc Brunssum

Nederland bekent kleur

Over de stortvloed aan racisme en bedreigingen die Sandra en andere tegenstanders van Zwarte Piet over zich heen krijgen

Vier jaar geleden had ik in mijn eerste blog over het uiterlijk van Zwarte Piet nog begrip voor de liefhebbers van deze karikaturen. De discussie raakte tenslotte veel mensen in een stuk sentiment uit de kindertijd. Het maakt dat sommige mensen zich beroofd voelen van hun mooiste jeugdherinneringen.

Vier jaar en een heleboel discussie later merk ik dat ik een stuk minder genuanceerd ben. Dat komt in hoge mate door de reacties op mijn eerste en latere schrijfsels over dit onderwerp. Wellicht is het juister als ik zeg dat ik een lading bagger, haat en onverbloemd racisme over me heen kreeg toen ik mij openlijk uitsprak tegen Zwarte Piet. Deze hele discussie is illustratief voor hoe diep het – onbewuste? – racisme in de Nederlandse samenleving is geworteld. Nooit eerder liet een compleet volk het masker van beschaving zo nadrukkelijk vallen als nu bij het simpele verzoek een racistisch en karikaturaal verzinsel aan de moderne tijd aan te passen. Doodsbedreigingen, anonieme telefoontjes en bakken vol virtuele, racistische drek krijg je als tegenstander van Zwarte Piet over je uitgestort. Allemaal onder het mom van: 'Het is een kinderfeest en dat mag jij niet verpesten. Je hebt de keuze tussen accepteren of oprotten naar je eigen land'. Vooral die laatste woorden doen mij toch nog steeds grinniken, want ik ben geboren in Groningen en dat is – de laatste keer dat ik op de kaart keek – nog steeds een deel van Nederland. Ook mijn vader en moeder zijn als Nederlander geboren en dat maakt dit landje dus zowel mijn moeder- als mijn vaderland.

Ook mijn traditie
Nederland is mijn land en daarmee is het sinterklaasfeest ook mijn traditie. De tijd dat het diep in onze samenleving verankerde racisme stilzwijgend of schouderophalend werd aanvaard, ligt echter voorgoed achter mij. Te lang accepteerde ik het onacceptabele. Te vaak liet ik me dingen zeggen zonder erop te reageren omdat ik geen kleur durfde te bekennen. Ik lachte om kwetsende, racistische moppen, want: ‘Ik heb het toch niet over jou!’ Te vaak koos ik voor zwijgen of ongemakkelijk lachen in plaats van te zeggen wat ik echt dacht en voelde. Want als ik er wel wat van zou zeggen, dan was ik een zeur, maakte ik overal een punt van, was ik een overgevoelig type. Nu ben ik er echter volkomen klaar mee om voor de lieve vrede maar te zwijgen en me de dingen aan te laten leunen.

Kick Out Zwarte Piet
Op de dag van de landelijke intocht was ik samen met 250 anderen in Meppel om te demonstreren tegen de aanwezigheid van Zwarte Piet. De demonstratie richt zich op het uiterlijk van de huidige Zwarte Piet, omdat deze in de huidige vorm karikaturaal en racistisch is en daarnaast symbool staat voor het institutioneel racisme in Nederland. De bezwaren van de tegenstanders van Zwarte Piet zijn valide en oprecht en dat geldt ook voor de gevoelens van gekwetstheid. Gelukkig is het in Nederland mogelijk om je mening te uiten, zelfs als het die van een minderheid is.

Op de ochtend van de dag waarop de demonstratie stond gepland, sloeg heel even de twijfel toe. Er was immers op de avond voorafgaand iets vreselijks gebeurd in Parijs en natuurlijk was ook ik hierdoor behoorlijk van slag. Al snel bleek echter dat Parijs geen aanleiding gaf tot het schrappen van het volksfeest en omdat de demonstratie zich juist zou richten tegen het daarin opgenomen gebruik van een racistische karikatuur, ben ik toch gegaan. Bovendien is het natuurlijk ook onmogelijk om het ene onrecht tegen het andere weg te strepen, ze liggen immers beide aan dezelfde kant op de weegschaal van recht en onrecht. Je schreeuwt ook niet tegen een collectant van de Hartstichting waar hij/zij het lef vandaan haalt te collecteren terwijl diabetes ook erg is. 

Geen nieuwe discussie
Veel mensen geven aan dat ze doodmoe worden van de discussie rondom Zwarte Piet en dat het nu maar eens klaar moet zijn met die protesten. Ik begrijp dat absoluut niet, het is namelijk geen nieuw verschijnsel, want de protesten tegen Piet in zijn koloniale vorm zijn er al decennia lang. Door de opkomst van social media worden ze nu alleen veel duidelijker gehoord en worden steeds meer mensen zich ervan bewust dat Piet in zijn huidige vorm geen pas meer geeft. Daarnaast zijn de tegenstanders ook gewoon een stuk mondiger geworden en durven ze zich nu ook steeds vaker en publiekelijk uit te spreken.

In de periode vóór 2011 kon men in Nederland nog relatief gemakkelijk de kop in het zand steken voor wat betreft Zwarte Piet. Na alle protesten en media-aandacht en het feit dat ook de internationale gemeenschap duidelijk heeft gemaakt dat Zwarte Piet een racistische karikatuur is, kan men echter niet langer met goed fatsoen deze knecht van Sinterklaas in de huidige vorm handhaven. Zwarte Piet zou niet alleen moeten verdwijnen vanwege de gevoelens van de gekleurde Nederlanders, maar iedere Nederlander zou moeten beseffen dat er in een beschaafd land in de 21ste eeuw geen plaats is voor een raciale karikatuur als onderdeel van een kinderfeest. Bij mij en ook bij andere tegenstanders zijn het geduld en het begrip simpelweg op voor de lieden die deze karikatuur tot elke prijs wensen te behouden.

Ik zie de laatste jaren met lede ogen aan hoe Nederland steeds openlijker racistisch is geworden. De afgelopen jaren lijkt het zo te zijn dat een groep mensen de discussie rondom Zwarte Piet  met beide handen aangrijpt allerhande racistische ideeën - die deze lieden altijd al hadden - luidkeels te verkondigen. Dat bleek in de dagen na de demonstratie in Meppel onder andere uit het feit dat onder een door de actiegroep KickOutZwartePiet geplaatste foto ruim 10.000 - voornamelijk nare racistische - reacties zijn te lezen. Dat bevestigt mij in de mening dat de beste argumenten tegen het behoud van Zwarte Piet vaak worden gegeven door de mensen die de figuur hartstochtelijk willen behouden. 

Zelf bedreigd
De afgelopen dagen is mijn eigen ervaring met de virtuele terreur enorm toegenomen. Een stortvloed aan racistische scheldkanonnades, dreigberichten en zelfs nachtelijk dreigtelefoontjes werden mijn deel toen ik publiekelijk had duidelijk gemaakt dat Zwarte Piet niet meer van deze tijd is. Ik deed dat door op Facebook en Twitter een simpele vraag te stellen aan de HEMA over de aanwezigheid van Zwarte Pieten in een van de filialen, terwijl dat volgens een eerdere aankondiging van de winkelketen tegen het nieuwe beleid indruiste. Een simpele vraag maakte dat ik een complete modderstroom over me heen kreeg, waarbij zelfs opa’s en oma’s zich er niet voor schaamden mij op het internet een afschuwelijke dood, extreme verkrachting of nog erger toe te wensen. Uiteraard moest ik ook oprotten uit hun Nederland.

Om nog wat extra olie op de toch al uitslaande brand te gooien, besloot ook het bekendere deel van de Nederlandse onderbuik zich over mijn vraag ontfermen. 

Martin Bosma - de duivel hebbe zijn ziel, want God wil hem vast niet hebben - van de PVV deed op Twitter voorkomen of ik het ben geweest die ervoor zorgde dat de Zwarte Pieten bij de HEMA zijn weggehaald. Even later volgden de nimmer integere journalisten van de stijlloze website, die er nog een schepje bovenop deden door te suggereren dat de HEMA in actie is gekomen vanwege een door mij geplaatste “dreigtweet”.

Open vizier
Tot nu toe schreef ik mijn blogs onder de naam Sandra S., omdat ik weet dat het schrijven over bepaalde onderwerpen garant staat voor een regelmatige portie bagger die dan virtueel over de schrijver wordt uitgestort. Op die manier dacht ik mijn gezin en mezelf buiten schot te kunnen houden. Die illusie heb ik sinds deze week volledig laten varen.

Een groep mensen denkt dat het verspreiden van mijn volledige naam een wapen is dat tegen me kan worden ingezet en daarom strooien ze er kwistig mee op twitter en facebook. Dat wapen zijn ze nu kwijt.

Legitimeren van haat
Opmerkelijk in alle polemiek is de stroom aan reacties waarin alle bedreigingen en racistische drek die ik over me heen heb gekregen, wordt goedgepraat. Ik zou dat zelf hebben uitgelokt, want: ‘mensen zeggen in hun emotie nu eenmaal nare en racistische dingen en dat heb je met het publiekelijk stellen van je vraag over jezelf afgeroepen’. Het is een typisch geval van blaming the victim. Alsof je tegen een verkrachte vrouw zegt: ‘Met dat korte rokje vraag je er zelf natuurlijk ook wel om.’ 

Het onschuldige kinderfeestje van weleer is tegenwoordig van alle onschuld ontdaan, want het gaat allang niet meer om de kleur van de schmink. Een hoop Nederlanders tonen hun ware gezicht en dat is zo racistisch en vertrokken van haat, dat ik vrees dat zelfs een heel grote pot schoensmeer dat nooit meer zal kunnen verbergen.

Ik wens iedereen fijne feestdagen.