De toekomst van psychotherapie in België

Ik studeerde een bachelor orthopedagogie. Op vraag van mijn werkgever (een voorziening voor personen met een beperking) startte ik vijf jaar geleden aan een vierjarige integratieve therapieopleiding met cliëntgerichte-experiëntiële basis. Ik geef in onze voorziening momenteel therapie aan jongeren en volwassenen met een beperking en voel me degelijk opgeleid om dit werk te doen.
Ik werk vruchtbaar samen met psychiaters binnen en buiten de voorziening en krijg positieve respons op de psychotherapie van de cliënten en hun context.
Recent zette ik de stap naar zelfstandige in bijberoep. Mijn cliënteel bouwt nog op, maar het is mijn missie om ook hier verworven kennis en vaardigheden in praktijk te brengen.
Ik voel me bezorgd als ik hoor dat in het nieuwe voorstel enkel de klinisch psychologen en psychiaters het mandaat zullen krijgen om de titel ‘psychotherapeut’ te dragen. Ik weet goed wat mijn sterktes én beperkingen zijn als psychotherapeut. Ik betwist niet de uitgebreide theoretische kennis van de masters psychologie en psychiaters, o.a. met betrekking tot diagnostiek. Ik zie echter vooral waar we elkaar kunnen aanvullen en nodig hebben in het opstellen van een degelijk behandelplan met haalbare doelen voor elke cliënt.
Ik hoop dat iedereen die dit wetsvoorstel vorm moet geven, rekening houdt met de vele psychotherapeuten die net zoals ik zeven jaar opleiding achter de rug hebben (drie jaar menswetenschappen op bachelorniveau en vier jaar psychotherapie), hun opleidingen aanvullen met vele jaren werkervaring als hulpverlener en momenteel op een zeer onderbouwde en professionele wijze aan de slag zijn als psychotherapeut.