AANDACHT/ PLEIDOOI VOOR RUIMTE OM TE ROUWEN

http://static.quest.nl/thumbnails/genjEvent/detail/09/34/00/rouwen-kinderen-anders-3409.jpg

Voor de kinderen en de jongeren, voor de mannen en de vrouwen die momenteel/nog steeds, in een rouwproces zitten, of voor mensen die momenteel/nog steeds in hun entourage omringd zijn door mensen in een verliesproces...

 

In onze samenleving is praten over sterven, dood en verlies nog steeds een taboe, alsook het uiten van het bijbehorende verdriet.

Het leven kan/mag/moet beleefd en geleefd worden, maar de dood kan/mag/moet beter onder een tapijt worden geschoven.

Nochtans, in de Cirkel van het Leven, behoord de dood nu eenmaal bij het leven.

Vandaar deze "kleine luchthartige petitie", in alle eenvoud : een stem, ruimte en openheid geven aan Het Leven, alsook aan de veel voorkomende bestaande emoties en gevoelens van nabestaanden, die ik hieronder laat spreken en leven:

" Ik voel een kracht in mij om de dagelijkse lasten van het leven te dragen, maar dit ene verlies is mij nu te veel en doet hartverscheurend pijn.

Een blik in de toekomst is een ondraaglijke gedachte.  De tijd staat stil!  Rouwen is een rauw werkwoord in het onvoltooide verleden, momenteel zonder zinnige toekomst.

De pijn van het verdriet om het verlies doet hevige verwarrende gevoelens in mij stromen: bedroefd, bang, boos, schuld, schaamte, spijt...ik wil er niet in verdrinken, of toch ?

Ik wil de kans krijgen om mijn gevoelens te uiten en mijn verhaal te doen, telkens opnieuw.  En mag ik daarin ook beluisterd en gerespecteerd worden?  Maar mag ik soms ook passen ?

Ik wil niet meer voorthollen, ik wil verstillen en herinneren.  Ik wil dankbaar koesteren wat geweest is, en verder kijk ik voorlopig nog niet.

Ik wil helemaal opgaan in de rauwe arbeid van rouwen.  Op dit ogenblik is mijn leven (nog steeds) vervuld van leegte en verscheurdheid.

Ik wil geen mensen om me heen die mijn verdriet doodzwijgen of afzwakken, geen goedbedoelde troost.  Ik wil tijd en ruimte.  Ik wil mogen rouwen.

Ik wil niet te horen krijgen hoe ik moet rouwen, aan welke regeltjes ik me moet houden.  Ik ben niet ziek, rouwen is geen ziekte!  Ik word wel ziek als ik niet kan/mag rouwen.

Ik heb soms/veel behoefte aan mensen om me heen die vooral niet te veel willen zeggen of doen, maar die naast me staan en blijven zeggen: "Ik ben er voor jou".  Zij maken mijn leven draaglijker door steun en ondersteuning.

Wat is, hoeft niet zo te blijven, maar het is goed om te weten dat het er is.  Ik probeer een andere/nieuwe plek te vinden voor mezelf, met mijn verdriet."

Het verleden zal altijd de toekomst kleuren.  Er worden echter wegen aangegeven om zich aan te passen aan het nieuwe leven zonder het oude te vergeten.  Of er worden echter verscheidene tools aangereikt om de pijn en het verdriet te verwerken zodat het gemis niet de toekomst bepaald.  Men kan tot een nieuwe relatie komen met de overledene, waarin de herinnering levendig wordt gehouden en inspireert tot leven.

Daarom is het belangrijk dat de pijn en het verdriet bestaansrecht krijgt.

Vind U ook dat verdriet, rouwen, sterven en dood nog altijd taboe-onderwerpen zijn in onze samenleving en meer aandacht, ruimte en openheid zouden mogen krijgen? Vind U ook dat de dood deel uitmaakt van het leven en dat het nog meer bespreekbaar kan/mag zijn voor Uzelf als in Uw omgeving ?  Vind U ook dat rouwen een miskend proces is en dat er meer steun en begrip voor nabestaanden mag zijn ?

Alvast bedankt om dit te lezen, en indien (h)erkenning, zijn jullie handtekeningen welkom.

Indien verder geïnteresseerd in stem, ruimte en openheid geven aan de Cirkel van het Leven, dan kan dit op Facebook in mijn opgestarte groep De Veer-Kracht.

Catherine