Meer geld voor de Zorg!

Er MOET iets veranderen in de zorg. Het personeel gaat er aan onderdoor, bewoners krijgen te weinig juiste zorg. Er moet meer geld komen voor meer personeel waardoor we de ouderen weer de juiste en vooral ook veilige zorg kunnen bieden en minder ziekteverzuim onder het personeel krijgen. 

 

Een klein voorbeeld van de vele om aan te geven dat het zo echt niet langer kan. En het gaat in de toekomst alleen maar erger worden. 

 

Ik kom op mijn werk en zie dat we per afdeling maar met twee collega's zijn. Dat wordt pittig, denk ik. Ik begin vol goede moed aan de ochtendzorg maar al snel ervaar ik dat het allemaal niet volgens plan verloopt. Ik sta op de tweede verdieping en mijn collega (verpleegkundige) op de eerste verdieping. Er is een bewoonster die het uitgilt van de pijn. Mijn collega is daar een tijdje bezig om dingen te regelen en familie te bellen. Wanneer ze daar klaar is moet ze naar een andere afdeling omdat het daar niet goed gaat met een bewoner en zij een arts moet bellen. Al die tijd sta ik alleen en moet alle bellen aflopen en medicijnen uitdelen die zij normaal gesproken zou doen. Van team 2 kan niemand helpen want ook daar zijn ze maar met z'n tweeën. We beginnen al achter te lopen met medicatie en zorg. Bewoners moeten wachten. Op de tweede verdieping waar ik sta zijn 2 mensen die we met z'n tweeën moeten helpen maar ik ben alleen dus dat kan niet. In overleg met mijn collega die nog op een andere afdeling is ga ik naar de eerste verdieping om daar een aantal mensen te helpen. Bewoners beginnen al geïrriteerd te raken dat ze zo lang moeten wachten en ik krijg veel boze blikken toegeworpen. Het is inmiddels kwart over tien maar geen tijd voor koffie. Medicijnen moeten nog, 5 mensen moeten naar het toilet, sommige moeten nog uit bed. Bij het andere team is de situatie precies hetzelfde. Ook geen tijd voor pauze. We gaan door. Wanneer mijn collega weer terug is gaan we samen naar de tweede verdieping waar een bewoonster in bed ligt met een bekken fraktuur. Zij wil graag op de ondersteek want ze kan niet uit bed. We zien dat het laken van het bed helemaal nat is van de urine. Dus het bed moeten we ook verschonen. Omdat ze zoveel pijn heeft kan ze haast niet bewegen en alles kost extra tijd. Ondertussen krijgen we veel belletjes van andere  bewoners die hulp nodig hebben. Tegen iedereen moeten we elke keer zeggen dat ze nog even geduld moeten hebben en dat we zo snel mogelijk komen. Buiten is het 32 graden en binnen is het ook ontzettend warm want nergens is airconditioning. Het zweet loopt over mijn rug en mijn voeten doen zeer. Maar ik ga door. Allemaal gaan we door. De bewoners moeten geholpen worden. Hierna gaan we verder naar de andere bewoners. Soms met z'n tweeën, soms kan het alleen. Zoveel bellen en voor we het weten is het al bijna 12 uur. Er is overleg tussen beide teams en we helpen elkaar met de medicatie en met de bewoners naar het restaurant te brengen. Allemaal hebben we nog geen pauze of koffie gehad, we zijn moe, hebben honger en we hebben het warm. Maar we gaan door. Wanneer we denken dat we alle bewoners medicijnen hebben gegeven en naar beneden naar het restaurant hebben gebracht komen we er achter dat we nog 1 bewoonster missen. Mijn collega vraagt of ik even met haar mee wil lopen omdat deze bewoonster met een passieve tillift geholpen moet worden en dat ging die ochtend niet goed omdat de bewoonster tegenwerkte. Samen gaan we naar de derde verdieping waar de hitte als een zware deken over je heen valt. In het appartement treffen we de bewoonster dubbelgevouwen op het toilet aan. Ze reageert zwak en geeft aan niet te willen eten. We maken ons zorgen. Mevrouw zakt steeds verder weg, haar armen hangen slap langs haar lichaam en ze reageert niet meer. Af en toe lijkt het alsof ze stopt met ademhalen. We leggen haar met de lift op bed en bellen de verpleegkundige dat ze moet komen. Uiteindelijk bellen we 112, Ik loop naar beneden om de ambulance de weg te wijzen. 2 collega's blijven bij mevrouw om 112 de juiste informatie te geven en om mevrouw in de gaten te houden dat ze wel blijft ademen. De 4de collega loopt alle bellen af. Ondertussen heeft niemand nog pauze gehad en zijn de mensen in het restaurant bijna klaar met eten. Dan krijg ik een belletje dat een een andere bewoner die in het ziekenhuis lag nu in de ambulance weer terug wordt gebracht. Ik heb deze meneer nog nooit geholpen. Hij mist twee benen en is behoorlijk fors. Toch moet hij van de brancard in zijn rolstoel geholpen worden. Samen met een collega lopen we de ambulance tegemoet. Er staan nu 2 ambulances voor de deur en een ambulance auto met een dokter voor de bewoonster van de derde verdieping. Terwijl wij meneer helpen, de verpleegkundige bij de arts blijft op de derde verdieping gaat een collega de mensen uit het restaurant naar boven helpen. Een medewerker van de service helpt mee. Weer veel bellen. Veel mensen moeten naar het toilet of op bed geholpen worden, medicijnen moeten gedeeld worden. We zijn laat met de medicatie en nog steeds heeft niemand pauze gehad of gegeten. Ik zou om half twee klaar zijn maar ben om half 3 zonder eten naar huis gegaan.