zwartepietmoetophaagsescholenblijven

Op een goede dag liep een aardbei onuitgenodigd maar toch welkom een zuivelwinkel binnen en ook al waren er verschillende fruitwinkels en zelfs aardbeikwekerijen in de buurt de aardbei besloot in de zuivelwinkel te blijven.

De zuivelwinkel bestond al sinds mensenheugenis en was niet alleen geroemd vanwege zijn producten zoals bijvoorbeeld diverse kazen, yoghurts en chocolade in alle denkbare kleuren maar vooral vanwege de verdraagzaamheid bij zijn inwoners. Nadat de aardbei gehuisvest was, van een baan voorzien en het hem aan helemaal niets ontbrak maakte hij een tocht door de winkel. Het was inderdaad zoals hem verteld was de zuivelwinkel zorgt er voor dat zijn inwoners goed voor nieuwkomers zorgen. Hen moet het aan niets ontbreken eerst de stoep bij de buren schoonmaken en dan misschien je eigen stoep. Terwijl de aardbei door de zuivelwinkel liep en zich vergaapte aan alle producten die een zuivelwinkel tot een zuivelwinkel maken krabde hij zich achter zijn kroontje. “Verdorie” zei hij hardop “waarom is hier eigenlijk geen jam?” Ontevreden met de situatie liep hij bozig terug naar de volledig naar zijn smaak ingerichte woning.

Onderweg kwam hij een paar andere aardbeien tegen. Hij sprak hen aan en vroeg waarom ze zo vrolijk waren. De aardbeien antwoordden “het is hier geweldig, de bewoners zijn aardig tegen ons, het ontbreekt ons aan niets een boven alles is het hier veilig”. De aardbei zei “en waarom is hier dan geen jam”? De aardebeien keken hem aan en merkten op dat je voor aardbeien jam naar één van de fruitwinkels of aardbeikwekerijen moet want dit is een zuivelwinkel en hier gaan de zaken zoals ze hier gaan en daarmee wordt niemand te kort gedaan en niemand beledigd, dit is namelijk wat de zuivelwinkel tot de zuivelwinkel maakt.  

“Hmmmm” zei de aardbei, “ik krijg het idee dat jullie geen echte aardbeien zijn want hoe kunnen jullie je in deze situatie vinden?” Erg geschrokken door de agressieve toon van de nieuwe aardbei en oh zo bang om als niet echte aardbei gekwalificeerd te worden zeiden de aardbeien “Nou, misschien heb je wel een punt”. Een paar rozijnen kwam op het rumoer af en vroeg wat er aan de hand was. De nieuwe aardbei zei “we willen dat hier ook jam verkocht wordt, weg met de traditie van enkel zuivelproducten in een zuivelwinkel” Hij vervolgde “Mijn voorouders hebben erg geleden om jam uiteindelijk in een potje te krijgen van die strijd heb ik ondraaglijke last”.

De rozijnen die sinds ze geen druif meer zijn overal tegen zijn behalve wanneer er iemand ergens tegen was want dan zijn ze voor het tegen zijn riepen “Ja, wat is dit voor een zuivelwinkel die geen rekening houdt met hun gevoelens?” Ze maakten spandoeken en drukten T-shirts met teksten zoals Geen jam is discriminatie, Weg met tradities die ons verleden bespotten. “Dit is nog niet genoeg” zei de nieuwe aardbei. “We slaan iedereen in elkaar die een andere mening toe is gedaan en behalve dat verstoren we hun jaarlijks zuivelfeest waarbij we ons in het bijzonder op de kleintjes richten”.  

Onderwijl stuurden ze een brief naar de Verenigde Vruchtenconfituren alwaar een werkgroep bestaande uit onder andere allerlei soorten vruchten en voorgezeten door een aardbei tot de conclusie kwam dat het discriminerend is om geen jam in het assortiment hebben en dat het blijk geeft van een racistisch beleid.  

“Zie je wel” riep de nieuwe aardbei. “Ik krijg mijn zin en het gaat zoals ik het wil en dat het hier al altijd gaat zoals het gaat is te schandalig voor woorden”. “Het moet gaan zoals ik het wil!” De zuivelwinkel vroeg de nieuwe aardbei om begrip voor de identiteit van de winkel te hebben. “Dit is wat ons maakt tot wat we zijn” zei de zuivelwinkel. “Niets mee te maken” antwoordde de nieuwe aardbei. “Wij eisen dat je jam in het assortiment opneemt en daarnaast verwijder alle gekleurde chocolade en vla’s uit jouw winkel” De zuivelwinkel vroeg “Waarom wil je dat”. “Waarom” antwoordde de nieuwe aardbei. “Dat wil ik omdat ik het kan eisen. Want kijk eens om je heen, kijk hoeveel mijn standpunt delen”. De zuivelwinkel keek om zich heen en zag een groeiend aantal aardbeien, allemaal bang om als geen echte aardbei aangemerkt te worden, zich bij de nieuwe aardbei had aangesloten. Daarnaast stond er een aantal kazen, yoghurts en chocoladeletters te scanderen dat er begrip voor het verleden van de jam moet zijn. Geen van deze kazen, yoghurts en chocoladeletters deelden de mening van de nieuwe aardbei. Het overboord zetten van de eigen overtuiging was altijd nog veel beter dan als racist aangemerkt te worden of dat men het idee zou kunnen hebben dat zij zich aan discriminatie schuldig maken.

De situatie werd onhoudbaar. De gekleurde vla en chocolade soorten verborgen zich uit angst om door de aardbeien vervolgd te worden. De zuivelwinkel zette aardbeijam in de schappen en bracht het assortiment steeds verder terug totdat er op een gegeven moment alleen nog aardbeijam te krijgen was.

Evenals de eerste dag maakte de nieuwe aardbei een wandeling door de wat voorheen als de zuivelwinkel bekend stond. Het maakte niet uit hoe hij liep of welke kant hij opkeek. Overal zag hij aardbeienjam. “Verdorie” riep hij. “Er komt helemaal niemand meer naar de zuivelwinkel en nu is er dus niemand meer die voor mij zorgt. Dit is dus geen plek voor mij!” Stilletjes verliet hij de voormalige zuivelwinkel zag een fruitwinkel en liep een Slagerij binnen…………….