Iragh moet Blijven

Hieronder het verhaal van Iragh Ebrahimi, een nu 18-jarige jongen van Afghaanse afkomst. Hij dreigt uitgezet te worden naar Afghanistan, omdat de bewijzen die aantonen dat hij gevaar loopt in Afghanistan, niet rechtsgeldig zijn.



April 2011, tijdens een busreis van Kabul naar Kandahar, komen de ouders van Iragh bruut om het leven. Vermoord door de Taliban, omdat zij voor terroristen werden aangezien. Hun enige zoon, de nog geen zestien jarige Iragh, stond er van de een op andere dag alleen voor. Wat de bloei van zijn leven had moeten zijn, werd een aaneenschakeling van nachtmerries. Er was geen geld om te eten en de hulp die hij kreeg van een docent bleek een poging hem te rekruteren als ‘suicide bomber’ in Pakistan. De enige bij wie Iragh zichzelf kon zijn, die hij kon vertrouwen, was zijn oma. Op de hielen gezeten door de Taliban vluchtten zij uiteindelijk naar Nederland. Een land waar jonge vluchtelingen als Iragh veilig zouden moeten zijn, waar hij - ondanks dat hij voor het leven is getraumatiseerd - langzaam zou kunnen ontwaken uit een boze droom. Waar hij voorzichtig zou kunnen denken aan een toekomst. Dit Nederland, waarvan wij zeggen dat het tolerant en gastvrij is, blijkt een land waar regelgeving heilig is. Een land dat in de loop der jaren verstrikt is geraakt in de bureaucratie. Want Iragh moet vanwege gebrek aan bewijs terug naar Afghanistan, zijn vaderland dat hem niet kan redden uit de handen van de Taliban. Schriftelijke verklaringen van ooggetuigen en een stempel van het busbedrijf als bewijs dat zijn ouders zijn vermoord, zijn niet rechtsgeldig. De Nederlandse overheid houdt zich star vast aan een overlijdensregister dat simpelweg niet bestaat in Afghanistan.  Hoe krom ons asielbeleid is, blijkt uit de opmerkelijke wending die het leven van Iragh hier in Nederland krijgt. Als mantelzorger van zijn dementerende, slecht Nederlandssprekende oma, krijgt hij geen verblijfsvergunning, maar zij wel. Een beslissing van onnadenkende of navelstarende ambtenaren, omdat zij hiermee de overlevingskansen van zowel Iragh als zijn oma aanzienlijk verkleinen. Dat van Iragh, omdat hij geen familie meer heeft in Afghanistan: zijn opa en tante zijn omgekomen tijdens een raketaanval. Dat van zijn oma, omdat zij als alleenstaande allochtone oudere een eenzame toekomst tegemoet treedt hier in Nederland. Hoe machtig is onze Immigratie- en Naturalisatiedienst als het hoogste rechtscollege op het gebied van vreemdelingen- en asielrecht enkel afgaat op de inschatting van de IND-ervaringsdeskundige of het relaas van Iragh geloofwaardig is of niet? En tot slot: hoe kunnen wij Nederlanders nog een beroep doen op de morele plicht van onze Rijksoverheid, namelijk dat ons land een veilige basis moet zijn  voor alle mensen, overal en altijd? Wat zijn onze diepgekoesterde mensenrechten anders nog waard?

 

Dit mag niet gebeuren, daarom wil ik iedereen vragen deze petitie te ondertekenen. Het doel is om er voor te zorgen dat Iragh zich weer veilig kan voelen, weer durft te slapen en ondanks zijn traumatische ervaringen kan gaan werken aan een toekomst in Nederland, samen met zijn enige overgebleven familielid: Oma.