Wie Israël bekritiseert, is geen Jodenhater

Het voelt als de film Groundhog Day, de discussie over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Iedere keer als het geweld oplaait, worden de vertrouwde stellingen ingenomen: enerzijds verontwaardiging over het geweld en de onderdrukking van de Palestijnen en anderzijds de totale vergoeilijking door de zogenaamde vrienden van Israël.

Met die vergoeilijking komt standaard een vast setje verwijten vermomd als argumenten: waarom maken die Palestina-vrienden zich niet druk om Syrië of Egypte (of welk ander conflictgebied dan ook). Uiteraard is dit bedoeld om de betrokkenheid bij de Palestijnen te diskwalificeren en de Palestina-sympathisanten voor antisemieten uit te kunnen maken. Wie zich uitspreekt tegen het geweld is verdacht als het om het geweld van Israël tegen de Palestijnen gaat, maar tegelijk willen de Vrienden van Israël dat je je druk maakt om elke andere brandhaard in de wereld. Dat is om onduidelijke redenen dan wel legitiem.

Domrechtse moslimhaters

Hetzelfde verwijt dat de vrienden van Palestina zich niet druk maken om Syrië of Egypte, werd door schrijver Mano Bouzamour nog eens herkauwd in een column in Het Parool. Daarmee bediende Bouzamour braaf de domrechtse moslimhaters, die vanzelfsprekend juichten om zoveel gerecyclede wijsheid.

Dat mensen, moslims, Marokkanen (uiteindelijk gaat het altijd om moslims en Marokkanen) zich niet druk zouden maken om Syrië en andere Arabische conflicten is aperte onzin.

Toen de strijd in Syrië uitbrak, stond het gros van de mensen achter de Syrische bevolking. Assad werd bijna unaniem veroordeeld en er volgden al heel snel sancties. Er werd dus actie ondernomen. Niet genoeg actie naar de smaak van veel Arabieren en moslims, die vonden dat de wereldgemeenschap militair moest ingrijpen om de slachting in Syrië tegen te gaan. Een klein deel van deze critici pakte zijn spullen en ging zelfs meevechten, anderen zetten hulpacties op touw in Syrië – met gevaar voor eigen leven.

Veelkoppig ISIS-monster

Zit je daar een beetje de bohémien uit te hangen achter je laptopje, smalend dat Israël-critici niet betrokken zijn bij andere conflicten. Was een deel maar wat minder betrokken. Dan zaten we nu niet opgescheept met het veelkoppige ISIS-monster.

Het Syrische conflict brak in 2011 uit. Het Israëlische conflict duurt nu al decennia. Een niet te onderschatten verschil dat bijdraagt aan de verontwaardiging.

Bouzamour laat zich in diezelfde column van zijn meest empathische kant zien als hij stelt dat Israël uiterst ordentelijk oorlog voert door de Palestijnen heel beschaafd vijf minuten van tevoren te bellen met het bericht dat hun appartement gebombardeerd gaat worden.

Aan gort geschoten

Dat is inderdaad verschrikkelijk attent. Mensen wat minuten geven voordat hun hele leven naar de verdoemenis wordt geknald: alles wat je opgebouwd heb, je leven, je herinneringen, het dak boven je hoofd, die ene foto, dat kastje dat je van je oma hebt gekregen, je hele identiteit wordt aan gort geschoten, maar hé, je had wel vijf minuten om eraan te wennen dat je straks niets meer hebt. De paniek, de wanhoop, die je dan ervaart, moet verlammend zijn.

Geen tastbare herinnering meer aan je verleden, geen toekomst, niets. Als je het overleeft, tenminste. Als je dierbaren het overleven dankzij de moreel superieure oorlogsvoering door middel van precisiebombardementen.

Dat merkten ook de jongetjes die op het strand een balletje gingen trappen en nooit meer thuiskwamen, hoe precies de bombardementen zijn. En de kinderen in het ziekenhuis dat werd opgeblazen. En die in die school. Zo ordentelijk en beschaafd allemaal.

Menselijk schild

Die kinderen worden door de Palestijnen als menselijk schild gebruikt, krijsen de verdedigers van de Enige Democratie in het Midden-Oosten. De mythe van het menselijke schild past naadloos in de ontmenselijking van de Palestijnen door Israel. Alsof Palestijnen niet ook gewone mensen zijn die van hun kinderen houden, om hun kinderen treuren en een goede toekomst voor hen willen. Alsof Palestijnen beesten zijn die hun kinderen opofferen om Israël maar te dwarsbomen in haar onderdrukkings- en annexatiepolitiek.

Aan dat democratische gehalte van de staat Israel valt overigens wel wat op af te dingen: een democratie betekent niet alleen vrije verkiezingen, maar bijvoorbeeld ook de bescherming van minderheden en de garantie van een vrije pers. De manier waarop Israel met Palestijnse ingezetenen omgaat, Afrikaanse Joden en kritische pers is verre van democratisch of beschaafd te noemen.

Beetje bij beetje uitmoorden

En Egypte dan, hoor je mensen al schuimbekken. Nee, in Egypte is er ook geen democratie, noch is er bescherming van minderheden of andersdenkenden, maar er is geen imbeciel die de koers van Egypte verdedigt. Niemand die het in zijn hoofd haalt de Arabische dictators democraten te noemen, die het geweld van de staat tegen de eigen burgers goedpraat, dus daarover hoeft ook helemaal geen discussie plaats te vinden.

In het geval van Israël moet die discussie wel gevoerd worden. Over en weer. Tot vermoeiens toe. Kennelijk mag Israël wat geen ander land mag: een volk bezetten, onderdrukken en beetje bij beetje uitmoorden.

Beschuldiging van antisemitisme

Het is de politiek van Israël, niet van de Joden of het jodendom. En zoals het legitiem is om de politiek van welk land dan ook te bekritiseren, is het legitiem om dat te doen bij Israël. Zonder vuige verdachtmakingen over antisemitisme.

Lange tijd heb ik me op de vlakte gehouden, de mond laten snoeren vanwege de makkelijke beschuldiging van antisemitisme. ‘Maar als je dat doet, hebben zij gewonnen’, zei de Britse regisseur Ken Loach tegen me. En hij heeft gelijk. Wie zwijgt bij onrecht, helpt het onrecht voortbestaan.

Waarom zou je zwijgen vanwege geweldsverheerlijkers die juichen bij kinderlijkjes en dat dan doodleuk ‘niet buitensporig’ noemen of de bombardementen op Gaza een ‘show’ vinden. Waarom zou je je mond houden wegens racisten die uitgaan van de ongelijkheid van mensen en advocaten van de vrede wegzetten als Jodenhaters? Waarom zou je wegkijken bij geweld, omdat de daders je anders proberen te belasteren? Is je eigen geestesrust belangrijker dan de gewelddadige realiteit van een volk wier bestaansrecht wordt ontkend?

Etnisch labeltje

Als je de Egyptische dictator Sisi veroordeelt, ben je geen Egypte-hater of islamofoob. Als je de Saoedische politiek verafschuwt, ben je geen islamhater. Als je Israël veroordeelt ben je dus ook geen antisemitiet of jodenhater. Je haat geweld, onderdrukking, achterstelling en onrecht. Puur en simpel. Hier past geen religieus of etnisch labeltje. Er is niets verdachts aan, het is slechts menselijk.

In het licht van alle geweld en ellende is het laatste, wat we nodig hebben, een leger idioten die de Israëlische politiek vereenzelvigen met het jodendom en verwerpelijke uitspraken doen hier in het veilige Europa.

Het is echt heel simpel: wie tegen antisemitisme is, is tegen racisme en islamofobie. Er is geen onderscheid tussen de drie: ze zijn gelijk. Je mag mensen simpelweg niet discrimineren, uitsluiten, veroordelen of aanvallen vanwege hun etnische of religieze achtergrond. Wie dat niet begrijpt, is geen haar beter en deel van het probleem.